حرفهاموبهش زدم.حرفهایی که مدتهاست روی دلم سنگینی میکنه.آخیش سبک شدم اینقدرسبک شدم که میتونم پروازکنم.آزادو رهادرست مثل یک پرنده وحشی
درسته که حالم هنوزمثل اول اولش خوبه خوب نشده امامهم اینه که باصبروآرامش دارم کم کم زخمهاموالتیام میبخشم.تومدت رابطه دردهایی کشیدم که نتونستم پیش کسی به زبون بیارم حتی نوشتنش تواین وبلاگ که کسی منونمیشناسه هم برام سخته.عوضش این دردهاوسختیهاامروزازمن زن مقاومتری ساخته یعنی امیدوارم که بسازه ودیگه اشتباهات وحماقتهای گذشته روتکرارنکنم...خدایاتنهام نذارشرمنده که هروقت دلم میشکنه وضعیف میشم میام سراغت اماتوروزهای سخت فقط توهستی که میتونی آرومم کنی ومنوبه زندگی برگردونی
چقدرخوب که من خدای مهربونی دارم که کنارم میمونه وکمکم میکنه
من هنوز بهت میگم محکم باش و خفت و خاری مردا رو ببین ولذت ببر اونا از موش ضعیف ترند
ممنون ازنظرتون امافکرنمیکم هیچ انسان نرمال وسالمی بتونه ازدیدن خفت وخاری بقیه لذت ببره
ممکنه درست باشه که مردهامثل موش میمونن امایادمون باشه دندونهاوچنگالهای تیزی دارن که میتونن زخمهایی به قلب وروح مازنهابزنن که هیچوقت خوب نشه